Marc Hendrickx

'Het afscheidsconcert in '95 was écht het einde. Jaren van studie en werk plus maanden mediaheisa en een hoop gedoe achter de schermen hadden mij een 'Elvis-indigestie' van jewelste bezorgd. Zelfs de fantastische Saturnighters of het enthousiaste publiek konden dat niet beletten. Twee jaar lang weigerde ik systematisch elk aanbod om wat dan ook te doen rond Presley. Tot er vraag was naar herdrukken en ik de kans kreeg om kwalitatief hoogstaand werk te leveren voor BMG. Samen met enkele belangrijke veranderingen in mijn persoonlijk leven gaf dat de doorslag. Ik besloot de draad weer op te nemen. Tenslotte gaf de ex van de zanger al aan dat de kracht van het fenomeen Presley te groot is om je er tegen te verzetten. Zij blijft Priscilla Presley, voor iedereen. Bij ons noemde Toots Thielemans Bluesette dan weer zijn 'pensioennummer' en voegde er veelbetekenend aan toe dat je als maker van artistiek werk vooral erg blij moet zijn als mensen naast al je nieuwe werk ook koppig blijven vragen naar iets ouds. Dat betekent immers bovenal dat wat je toen maakte (en eventueel sindsdien verder kon aanvullen/verbeteren) enorm blijven appreciëren. Waarom zou ik dan proberen me te distantiëren van het werk dat mijn reputatie hielp maken en de mensen blijft aanspreken?’

Het is niet meer dan logisch dat je het aan het eind van een lang en vermoeiend creatieproces even ‘gehad hebt’ met dat ene onderwerp, maar u hoort me absoluut niet klagen over de terugkerende aandacht voor Yesterday’s Tomorrow, Muhammad Ali – Nog altijd de Grootste! of Wolken en een beetje regen. Dat ook op dit vlak niets of niemand ook maar in de buurt komt van Elvis Presley, het vermag eigenlijk niet te verbazen…