INTRO
Hoofdstuk # 1 – Terlamenplein, zondag 24 augustus
‘Die eerste kus vergeet ik nooit meer!’ Ilse leest de kop boven het artikel over de nieuwste verovering van Justin Timberlake nu al voor de vierde keer.
‘Come to Belgium! Come to Belgium! Come to Belgium! Come to Belgium, yeah! Come to Belgium! Come to Belgium! Come to Belgiuuum!’ knalt het voor de zoveelste keer uit de boxen van de radio- en CD-speler enkele meters verderop. Ilse kan haar aandacht onmogelijk bij het artikel in de Fancy houden.
Anke heeft het nummer van Skitsoy nog luider gezet. Met haar linkerarm volgt ze de contouren van de dreigende tekening op de muur. De spuitbus in haar hand spuwt met tussenpozen fikse stralen zwarte verf. Anke wil de omtrek van haar tekening strakker aflijnen. Ze wil het personage zo sterk mogelijk uit de verf laten komen.
Tevergeefs, denkt Ilse. Ankes creatie lijkt hooguit op een mislukte versie van een Amerikaanse superheld. Spiderman met overgewicht. Ilse glimlacht. Zoiets kan ze beter niet hardop zeggen. Jasna, Ilses volslanke vriendin, zou zich onmiddellijk aangevallen voelen.
‘Super!’ Rutger is het duidelijk oneens met Ilse.
‘Mijn beurt!’ roept hij boven de muziek uit.
Sloom bewegen Rutgers lange armen heen en weer over het gestrekte been van zijn figuur. Vlokken verf landen her en der.
‘Kijk die karatekick! Perfect gelukt. Alsof hij zijn tegenstander direct gaat uitschakelen!’
‘Daar is hij niet sterk genoeg voor. Mijn X-man is drie keer zo breed, die krijgt hij nooit omver. Wat vind jij, Benji?’
Benjamin De Rycke haalt verveeld zijn schouders op. Langzaam zet hij zijn blikje cola op de grond en slentert naar de wall.
‘Tag time!’ Rutger kijkt Anke recht in de ogen. Ze knikt.
Ze bukken zich bijna gelijktijdig. Anke is veel vlugger.
Zo was het, zo is het en zo zal het wel altijd blijven, bedenkt Ilse. Enkel op de booster moet Anke in Rutger haar meerdere erkennen. Maar het meisje doet verwoede pogingen om die achterstand weg te werken. Typisch Anke. Ze wil zich zoveel mogelijk met de jongens meten, ze liefst overtreffen. Alleen Jimmy wil ze laten voorgaan. Maar Jimmy…
Ilse zucht. Jimmy zou beter vergeten wat er tussen haar en hem geweest is. Waarom kiest hij niet voor Anke? Zij ziet hem helemaal zitten en ze passen perfect bij elkaar. Anke Vandamme is een durfal en een sterke meid, met een niet onaardige karakterkop.
Ilse zucht opnieuw. Het is eind augustus en er zit sleet op de vakantie. Niet dat Ilse al naar school verlangt, maar veel verrassends of avontuurlijks viel er deze zomer niet te beleven op het Terlamenplein. Misschien kennen ze elkaar gewoon te lang, te goed. Ze werpt een steelse blik over haar schouder. Wat Ilse ziet, bevestigt haar theorie. Onverstoorbaar als altijd propt Jasna chips in haar mond, zonder ook maar een seconde op te kijken uit haar pocket met de titel ‘Vurige zomerliefde’. Jasna snakt daar al een hele tijd naar, bedenkt Ilse. Maar zoals ze nu bezig is, zal haar beste vriendin niet snel aan een zomerliefde raken. Het zoveelste pakje paprikachips bezorgt haar hoogstens wat extra gewicht.
Anke zet het volume eindelijk wat lager.
‘Onze wall is weer een stuk cooler geworden!’ Ze hikt dat korte lachje van haar.
‘Dreigender!’ vindt Rutger.
Beiden staren tevreden naar hun creaties op de graffitimuur. Ze nemen bijna tegelijk een slok goedkoop supermarktbier. De sigaret zal vlug volgen.
‘Zeg nu zelf, Benji, dit is toch wat?!’
Benjamin komt dichterbij, geeuwt verveeld.
‘Jimmy kan dat beter…’ is Anke hem een haar voor.
Benji knikt.
‘Oké, Oké, die tekening op Jimmy’s booster is bijzonder knap,’ smaalt Rutger, ‘maar niemand zegt dat hij die er zelf heeft opgespoten. Zijn vader heeft hem misschien geholpen.’
Benjamin schudt verontwaardigd het hoofd.
‘Ik weet zeker dat hij een voorbeeld gebruikt heeft’, vult Anke aan.
Geïrriteerd trapt Benjamin het bijna lege blikje cola weg. De klap waarmee het tegen de ijzeren afvalbak aanknalt, doet Ilse verstrooid opkijken. Rutger knipoogt naar Anke. Benji duldt geen kritiek op Jimmy, zijn oudere neef en afgod. Elke keer weer slagen ze erin om hem daarmee behoorlijk op stang te jagen.
‘Hij heeft het alleen gedaan, zonder voorbeeld. Dat héb ik al gezegd.’
‘Was je er bij misschien?’
‘Nee. Maar Jimmy heeft het me verteld.’
‘En Ankes borsten zijn zo groot als meloenen. Echt waar, ze heeft het me zelf verteld!’ jent Rutger.
‘Laat mijn borsten er buiten!’ bijt Anke. ‘Jij zou die maar al te graag zien, maar dat lukt je niet. Nooit!’ Haar bescheiden boezem is een gevoelig onderwerp.
‘Komt er dan toch nog opwinding op deze veel te warme dag?’ vraagt Ilse zich af.
‘Jasna heeft meer dan genoeg. Zij heeft misschien wel wat over voor je’, grinnikt Rutger. Jasna klapt dreigend haar pocket dicht.
‘Zolang Jimmy ze maar goed vindt.’ Anke kruist de armen, waardoor haar kleine borsten onbewust naar boven geduwd worden.
‘Ach, het was maar een grapje.’
Nu de naam van Jimmy gevallen is, is Anke nog moeilijk te stuiten.
‘Jimmy is tenminste geen halve durver zoals jij. Zijn tag staat niet alleen op graffitimuren. Jimmy spuit overal in de stad.’
‘Zeker nu hij zestien is en met een booster mag rijden!’ treedt Benjamin Anke bij. ‘Jimmy’s tag hier, Jimmy’s tag daar, Jimmy’s tag overal! En binnenkort mag ik achterop zitten wanneer hij erop uittrekt.’
‘Binnenkort? Jij moet wachten tot je zestien bent,’ pikt Rutger in, ‘en dat is nog meer dan twee jaar.’
‘Minder’, piept Benji.
Benjamin zwijgt, maar Rutger wil zijn favoriete slachtoffer nog meer kleineren.
‘Weet je nog, Anke, de verjaardagsfuif van Jimmy vorige week…’ Rutger fluit bewonderend.
‘Ja, dat was wat!’
‘Die heeft tot negen uur ’s morgens geduurd’, trapt Benjamin in de val.
‘Hoe weet jij dat? Je was niet eens gevraagd!’ Anke en Rutger lachen.
‘Het kleine neefje, nog een echte snotneus, mocht er niet bij zijn.’
Uit het lood geslagen ondergaat Benjamin het hoongelach van Anke en Rutger. Jasna lacht niet mee. Haar blik verraadt medeleven. Had Benji De Rycke maar een beetje meer karakter, dan zou ze misschien werk van hem maken. Ilse kijkt haar aan. Betrapt verdiept Jasna zich weer snel in haar ‘Vurige zomerliefde’.
Rutger slentert naar Jasna toe. Hij wil in haar zakje chips graaien, maar Jasna grist het net voor zijn neus weg. Zo gauw geeft Rutger het echter niet op. Zijn tweede greep gaat niet voor een handvol chips, maar voor het hele zakje. Met succes.
‘Poten…’
‘Jij hoeft geen chips meer. Jij hebt genoeg gehad voor je hele leven. Kilo’s vette chips!’ sneert Rutger.
‘Laat Jasna met rust. En geef haar chips terug. Zij heeft ervoor betaald.’
Rutger deinst terug. Hij mag dan van geen kleintje vervaard zijn, hij voelt niets voor een aanvaring met de schoonheid van de wijk. Niet dat Ilse zelf hem veel kan maken, maar als Jimmy te weten komt dat Rutger zijn ‘eeuwige vlam’ iets in de weg heeft gelegd, dan mag hij uitstapjes met Jimmy’s oude booster wel vergeten.
‘Hij gooit het pakje terug naar Jasna. ‘Hier, mest je puisten en de rest nog maar wat vetter.’
Jasna zwijgt en laat het pakje chips onaangeroerd liggen.
Anke draait de volumeknop weer helemaal open. Skitsoy, nog maar eens.
‘Geweldige clip met die gast achter dat traliehek!’
‘Wat jullie muziek noemen’, blaast Ilse.
Anke probeert het geluid nog verder op te voeren. Haar CD-speler zit echter aan zijn plafond. De bassen verzwaren dan maar. Het ding begint vervaarlijk te daveren.
‘Wat een irritant gebonk’, puft Ilse. ‘Geef mij maar R&B’.
‘Of hitparadepop’, mengt Jasna zich voorzichtig in de discussie.
Anke hoort hen niet. Ze schudt heftig met haar hoofd op het ritme van de harde rockmuziek. Rutger komt iets te dichtbij. Kordaat duwt ze hem weg. Beseft die oelewapper nog altijd niet dat zij Jimmy wil en niemand anders? Zijn aanwezigheid heeft alleen een praktisch voordeel. Dan hoeft ze zich niet in te laten met Ilse en Jasna. Wat begrijpen de schone en het vette varken tenslotte van haar muziek, van graffiti spuiten of van haar passie voor Jimmy?
Rutger slentert weg, handen in de zakken. Dat Ilse als prooi van Jimmy ‘buiten categorie’ is, daar heeft hij zich bij neergelegd. Bovendien vindt hij haar toch te truttig. Ilse gehoorzaamt braaf haar ouders, luistert altijd naar saaie R&B en gaat nooit naar een stevige fuif in het jeugdhuis. En wie voor Ilse kiest, moet Jasna erbij nemen. Honderd kilo venijn, versierd met puisten. Nee, dan Anke. Een lange, slanke en uitdagende chick met lef en staalblauwe ogen die dwars door je heen kijken. Had zij maar oog voor hem…
FRAGMENT
Hoofdstuk # 9 – Een nieuwe week, geen nieuw begin
Maandagmorgen.
Ilse Dijckmans hangt al een kwartier bij Annies rond. Ze wacht tevergeefs op Brent. Zou hij al vertrokken zijn? Ze moet hem dringend spreken. Ze heeft Brent niet gezien. Ilse wandelde twee keer de Haspenlaan in, maar bij nummer vierenveertig aanbellen durfde ze niet.
Ze kijkt op haar horloge. Tijd om te vertrekken, anders komt ze te laat. Een straat verder wordt ze opgewacht… door Jasna en Benji. Ilse fietst stevig door, dan hoeft ze niet met hen te praten. Jasna hobbelt al gauw achterop. Benji krijgt ze niet zo vlug afgeschud.
‘Jimmy was de held van de avond’, pocht Benji. ‘De muziek was niet om aan te horen. Maar Jimmy en Rutger gingen hun gitaar halen. Jimmy pakte de microfoon van de dj af en ze brachten een stevig nummer. Pure hardcore! Het eerste optreden van de Stone Agers… Drie nummers hebben ze gespeeld. Heel de zaal ging uit zijn bol.’
Ils kijkt achterom. Nog steeds geen Brent te zien. Misschien is hij al op school. Omdat Ilse niet reageert, laat Benji zich uitzakken tot bij Jasna. Kan hij tegen haar pochen over zijn neef.
Op school zet Ilse vlug haar fiets op slot. Dan gaat ze Brent zoeken. Hij is nergens te vinden.
Onder luid applaus komen Rutger en Jimmy de speelplaats op.
Anke trekt haar T-shirt naar boven.
‘Wat vinden jullie van die handtekeningen op mijn buik?’
‘Ze staan er niet meer zo duidelijk op’, vindt Rutger.
‘Zet dan een nieuwe!’
Anke kijkt verlangend naar Jimmy, maar Rutger reageert het gretigst. Hij diept een balpen uit zijn jaszak op.
Rutger zet met zichtbaar genoegen een handtekening op Ankes strakke buik. Hij neemt zijn tijd. Benjamin staart met grote ogen naar haar navelpiercing.
‘Wat kijk je?’ vraagt Anke.
Benjamin reageert betrapt.
‘Ik zou zo graag…’ Zijn gezicht kleurt rood.
Jimmy neemt de balpen uit de handen van Rutger. Anke kijkt hem hoopvol aan.
‘Teken jij maar in mijn plaats.’ Jimmy geeft de balpen aan zijn neef. Benji’s handen trillen. Wanneer hij na de j een a schrijft, grijpt Anke in. ‘Iedereen noemt je Benji, nooit Benjamin.’ Met een natte vinger veegt ze de a weg. Wanneer Benji een puntje op de i zet, hikt Anke. ‘Dat kriebelt.’
‘Natuurlijk kriebelt het. Benji is mijn neef.’
‘Ik zou ook graag bij de Stone Agers spelen’, probeert Benji, die nog in de winning mood verkeert.
‘Later, als je groot bent’, zegt Jimmy.
‘Nooit dus!’ grinnikt Rutger.
‘Hé, Ilse!’ roept Jimmy wanneer hij Ilse in de gaten krijgt. ‘Jammer dat jij er zaterdag niet bij was.’ Dan werpt hij Rutger een vernietigende blik toe.
‘Ik heb mijn best gedaan, maar ik ben niet verder geraakt dan de voordeur’, verontschuldigt
Rutger zich voor de zoveelste keer. ‘Haar pa heeft me zonder pardon weggestuurd.’
‘Door de schuld van die ouwe heeft Ilse wel de avond van haar leven gemist’, gromt Jimmy.
‘De avond van haar leven… Zoveel gebluf voor drie bijna dezelfde nummertjes’, blaast Jasna.
‘Wij wilden de hele avond doorgaan,’ verdedigt Rutger zich, ‘maar de buren kwamen reclameren. De muziek moest stiller, anders zouden ze de flikken bellen. Fille, de groepsleider van de scouts vroeg ons om te stoppen.’
‘Maar de volgende keer zal niemand ons tegenhouden’, droomt Jimmy, ‘de Stone Agers gaan rechtstreeks naar de top. Over enkele jaren spelen wij de weide van Werchter plat.’
‘Wat een aanstellers’, fluistert Ilse tegen Jasna. Helaas heeft Jimmy het gehoord.
‘Wij zijn geen aanstellers, wij zijn idolen!’
‘Alle meisjes vielen vorige zaterdag voor ons.’ Rutger zoekt oogcontact met Anke.
‘Maar we hebben ons netjes gedragen. Ik wou je niet bedriegen, babe!’ Jimmy grabbelt Ilse bij haar middel vast. Ze beseft dat dit niet het moment is om zich los te rukken.
Rutger wil Anke vastpakken, maar zij doet snel een stap achteruit.
‘We hebben nog wel een stapje in de wereld gezet. Als mannen onder elkaar.’ Jimmy’s hand maakt aanstalten om onder de blouse van Ilse te glijden. Een ongewenste, klamme hand.
Mijnheer Pauwels komt voorbij. Hij beweegt zijn wijsvinger heen en weer als een ruitenwisser. Jimmy heeft het begrepen. Hij laat Ilse met veel tegenzin los. Na de berisping wil hij zijn imago onmiddellijk weer opkrikken.
‘Ik herinner me nog maar weinig van dat stapje in de wereld. Te veel gedronken!’
‘Je reed anders redelijk recht’, stelt Rutger zijn vriend gerust.
‘Heb ik nog met de Tijger gereden?’ Jimmy’s verbazing is niet eens gespeeld.
‘In het begin wel. Daarna was je te zat.’
‘Onverantwoord’, gromt Jasna.
‘Toen Jimmy echt niet meer kon, heb ik gereden’, zegt Rutger trots.
‘Jij had toch ook gedronken?’
‘En of, Anke! Ik was minstens even zat als Jimmy.’
‘Had mij gebeld. Ik zou wel gereden hebben.’ Benjamin meent het.
‘De Tijger heeft geen zijwieltjes, Benji!’ grapt Rutger.
‘Ik herinner me nog dat we voorbij onze school reden’, neemt Jimmy de draad van zijn verhaal weer op.
‘Daar heb jij nog ge…’
Vliegensvlug legt Jimmy zijn hand op Rutgers mond. Maar Rutgers hand maakt duidelijk een spuitende beweging. Rutger mompelt een verontschuldiging.
‘Wie hier een woord over zegt…’ Jimmy strijkt met een wijsvinger over zijn keel.
De schoolbel maakt een einde aan het gesprek.
Ook de volgende dagen blijft het optreden van de Stone Agers hét gespreksonderwerp op Sint-Bernardus. Jimmy en Rutger dromen hardop van massa’s optredens, volle zalen, een eerste CD…
Naarmate de week vordert krijgen meer en meer leerlingen genoeg van de opschepperij. Steeds minder fans klitten tijdens de pauze rond Jimmy en Rutger.
Toch heeft de hele heisa rond de Stone Agers ook voordelen. Ilse en Jasna kunnen nu met Brent optrekken zonder door Jimmy & Co lastiggevallen te worden. Jammer genoeg komt Brent ’s morgens steeds op het laatste nippertje aan. Bovendien blijft hij een mysterieuze stilte uitstralen. De ene dag fietsen ze samen, de andere raast hij haar voorbij.
Ook het bezoek bij hem thuis spookt nog door Ilses hoofd. Eerst was Brent vriendelijk, lief zelfs, en plots wees hij haar zonder pardon de deur. Ilse heeft er al dikwijls over nagedacht. Brents humeur veranderde toen ze over die foto begon. Scheelt er iets met zijn broer? Kon ze maar wat langer met Brent alleen zijn. Dan kreeg ze misschien antwoord op haar vragen. Alleen, dat betekent zonder Jasna. Zij tatert er maar op los. Makkelijk voor Brent, want dan hoeft hij niets persoonlijks te zeggen.
Wanneer Ilse en Jasna donderdags naar huis fietsen, komt Rutger plots naast hen rijden.
‘Tijd besteden aan een loser op een fiets kan de gezondheid schaden, zijn gezondheid vooral!’ Geen van beide meisjes reageert op het dreigement. Ilse wil niet dat Brent de dupe wordt van een nieuw rondje pesten, maar naar de pijpen dansen van Jimmy de Verschrikkelijke wil ze evenmin.
‘Kom morgen naar de repetitie van de Stone Agers!’ Het klinkt niet als een vraag maar als een bevel.
‘Denk jij nu echt dat wij zin hebben om ons met jullie kinderachtige gedoe bezig te houden?’ Jasna laat zich niet intimideren door Rutger.
‘Graffiti spuiten, harde muziek maken, meer dan 100 rijden met een opgefokte booster. Noem jij dat kinderachtig?’
‘Nee’, geeft Ilse hoop. ‘Dom!’
Ilse versnelt. Rutger heeft de boodschap begrepen. Hij haakt af. Hoe moet hij dit aan Jimmy vertellen?
‘Wacht!’ roept Jasna tevergeefs.
Ilse hoort haar niet meer. Even later draait ze de Haspenlaan in. Vlug schrijft ze een briefje. Ze wil Brent écht leren kennen, zijn pantser doorbreken. Jimmy of geen Jimmy. Even later laat ze haar boodschap in de brievenbus van nummer 44 verdwijnen. Dan fietst ze er snel vandoor.
Wolken en een beetje regen, pagina’s 83-84.