Intro

De stem van Chelsea klinkt zuiver. Moeiteloos volgt ze het ritme dat uit de boxen van de cd-speler schalt. Ze zingt We found love van Rihanna, enthousiast aangemoedigd door de andere leden van jeugdwerking De Klok. Helaas volgt het handgeklap van Jordy niet de maat van het nummer. Melissa geeft hem een por. Jordy stopt met klappen en schakelt over op neuriën.
‘Stop daarmee,’ roept Melissa in zijn oor, ‘je bent net een bromvlieg, of nog erger, een brombeer.’
Jordy zwijgt en wiebelt met zijn been, dat irriteert niemand. Chelsea brengt het nummer zo opzwepend dat het voor hem onmogelijk is om stil te blijven staan. Dana, die de leiding heeft in De Klok, filmt het optreden, dan kan ze het later op de website zetten.

Chelsea buigt en neemt het applaus in ontvangst.
‘Jij kunt The Voice, Idool of X-Factor op één been winnen’, zegt Jordy vol bewondering.
‘Chelsea mag niet deelnemen,’ vindt Melissa, ‘dan worden die andere kandidates weggeblazen.’
‘Wedden dat de telefooncentrale crasht door alle mensen die hun voorkeurstem uitbrengen’, lacht Kevin.
‘Chelsea zingt even goed als Adele’, vindt Jordy.
‘Beter’, zegt Melissa beslist.
Chelsea sluit de ogen. In gedachten staat ze in het Sportpaleis te zingen voor duizenden uitzinnige fans. De climax is een duet met Rihanna.

Yassim houdt zich wat afzijdig.
‘Wat vond jij ervan?’ lokt Chelsea de nieuwe jongen uit zijn tent.
‘Niet slecht’, vindt Yassim.
‘Niet slecht?’ herhaalt Jordy ongelovig. ‘Dat is echt wel het minste wat je kunt zeggen.’
Yassim voelt dat hij nog iets moet toevoegen. ‘Je hebt zeker talent, maar om een carrière uit te bouwen heb je veel meer nodig dan talent alleen.’
Chelsea bijt op haar lip. Ze weet dat Yassim gelijk heeft. Je hebt ook geluk nodig. En van geluk heeft zij in haar leven nog niet vaak mogen proeven.
‘Als jij niet in dromen gelooft, dan is dat jouw zaak. Wie ben jij trouwens?’ vraagt ze hem kortaf.
‘Yassim,’ antwoordt hij, ‘Yassim Kassa.’
‘Wel, Yassim Kassa, heb jij geen droom?’
‘Toch wel, ik wil chef-kok worden in een klasserestaurant.’
‘Tof, dan kan ik daar gratis komen eten’, reageert Jordy meteen
‘Jij mag daar niet binnen, want je hebt geen mooi kostuum’, plaagt Melissa. ‘Droom eerst maar van een kostuum.’
‘Vergeet het!’ reageert Jordy. ‘Kostuums zitten niet gemakkelijk. Dan kom ik wel in het duurste Nike trainingspak, met een gouden halsketting om mijn nek…’
‘Zo’n trainingspak kost nog veel meer dan een kostuum’, zegt Yassim droog.
‘Dat weet ik, maar dat maakt niets uit. Later word ik rijk, echt rijk. Dan kan ik alles kopen’, droomt Jordy hardop. ‘Ik zie mezelf soms aan het zwembad van een vijfsterrenhotel liggen. Maar telkens als ik van mijn cocktail wil drinken, word ik wakker’, zegt Kevin teleurgesteld.
‘Ik droom ervan om… mama te worden’, verrast Melissa.
Dana glimlacht om die eenvoud. Ze denkt aan haar eigen dromen. Als jongerenwerkster heeft ze een fijne baan. Dit wou ze doen toen ze afstudeerde aan de hogeschool. Zij maakt het verschil voor deze jongeren. Elke week komen ze naar De Klok. Hier bloeien ze open en smeden ze samen plannen. Dana vindt hier elke dag opnieuw een uitdaging. Dat bevalt haar veel beter dan een saaie baan achter een computer. Ze geniet van de jongeren die zich hier amuseren en dromen van een mooie toekomst.

Chelsea leidt Yassim rond. Ze begint in de gemeenschappelijke ontmoetingsruimte. Daarna wijst ze Yassim de garage waar Jordy en Kevin vaak op het scherpst van de snee pingpongen.
Eenmaal in de keuken aangekomen tatert Chelsea erop los. ‘Daar staat de drank. Je mag nemen wat je wilt, maar je mag niet overdrijven. Het is hier geen café.’ Dat heeft Dana hen al dikwijls gezegd.
Via een trapje komen ze op een tussenverdieping. Daar staan twee computers waarop de jongeren vooral gamen.
Op de eerste verdieping toont Chelsea trots de badkamer. ‘Hier kun je douchen, maar niet op woensdag, dan is het te druk. Je hoeft zelf geen zeep mee te brengen. O ja, en je mag niet met twee of meer mensen tegelijk in de douche.’ Ze knipoogt vet naar Yassim. Chelsea vindt de nieuwe jongen knap. Hij heeft zwart verzorgd haar, mooie donkere ogen en een vriendelijke glimlach. Het is alleen jammer dat hij zo ernstig kijkt.
Op de bovenste verdieping toont ze een grote open ruimte. ‘Bij de opening van het huis enkele maanden geleden bleef iedereen hier slapen. Dat was keigezellig. Niet dat we zat waren of zo, want alcohol drinken we hier niet. Het is hier…’ ‘… geen café!’ vult Yassim aan.

Fragment

De volgende middag gaan Phaedra, Suzan, Thomas, Morticia en nog enkele andere aanhangers in de refter bij Yassim en Chelsea zitten.
‘Had jij een leuke woensdagmiddag, Suzan?’
‘Ja, hoor. Ik heb samen met mijn broer op de Wii gespeeld, daarna ben ik in de stad gaan shoppen. ’s Avonds zat ik op Facebook te chatten.’
‘Dat klinkt goed. En jij Morticia?’
‘Ik moest mijn ma helpen schoonmaken en daarna heb ik nog wat voor school gewerkt: boring.’
‘Wat heb jij gedaan, Chelsea?’ vraagt Phaedra poeslief. ‘Of hang je dat liever niet aan de grote KLOK?’
Chelsea antwoordt niet.
‘Wat heb je zelf gedaan, Phaedra?’ vraagt Suzan nietsvermoedend.
‘Ik? Oh, ik ben rustig thuis gebleven. Dat was gezellig, want zoals het KLOKje thuis tikt, tikt het nergens.’
Phaedra kijkt Yassim en Chelsea gemeen grijnzend aan. Zij hebben het natuurlijk begrepen.
‘Ik heb gisteren een fanpagina met filmpjes op Facebook aangemaakt. Zo kunnen de mensen horen dat ik een stem als een KLOK heb,’ knipoogt Phaedra vet naar Chelsea.
‘Kom, Chelsea, we gaan hier weg.’ Yassim wil een confrontatie vermijden.
Wanneer Yassim merkt dat Chelsea hem niet volgt, keert hij op zijn stappen terug.
‘Kijk, Morticia, Suzan, Thomas… die twee hier zijn echte armoedzaaiers. Ze hebben geen nagel om aan hun gat te krabben. Ze brengen hun vrije woensdagmiddagen door in De Klok: een clubje dat speciaal is opgericht voor sukkels zonder geld.’
De jongeren stoppen met eten. Ze voelen dat er iets gaat gebeuren. Phaedra geniet. Ze diept haar iPad op. ‘De jongerenwerking van De Klok staat zelfs op internet.’ Het meisje scrollt en citeert triomfantelijk een stuk uit het krantenartikel dat verscheen na het bezoek van Telders. ‘De Klok gaat samen met jongeren in armoede op weg.’ Vol minachting kijkt Phaedra op. ‘Die twee zijn inderdaad vaak samen op weg.’
Morticia weet niet waar ze moet kijken. Hier wil ze niet bij zijn. Ze wil geen partij kiezen. Ja, ze is al jaren bevriend met Phaedra, maar ze kan niet ontkennen dat Fee soms een echte bitch is die, als het erom spant, zelfs haar beste vriendinnen niet spaart. Bovendien kan Morticia niets slechts over Chelsea zeggen. Het meisje lijkt haar eerder breekbaar. Chelsea reageert niet. ‘Waarom moet dit gebeuren?’ vraagt ze zich alleen maar af.
Suzan en de andere aanhangers genieten. Zo gebeurt er tenminste wat tijdens een saaie middagpauze.
‘Met hun begeleiders gaan de jongeren in dialoog over de samenleving’, leest Phaedra verder. ‘Samen strijden ze tegen kansarmoede en sociale uitsluiting.’
Phaedra kijkt Chelsea en Yassim om beurten aan. ‘Hola, hier hebben we een probleem, vrees ik. Echt strijdbaar zien die twee er niet uit.’
‘Slet, wie denk jij wel dat je bent!’ ontploft Chelsea. Ze veert overeind en wil Phaedra aanvliegen. Yassim is haar echter te snel af. Hij grijpt Chelsea vast en houdt haar in bedwang.
‘Kom Chelsea, wij gaan aan een andere tafel zitten. Hier smaakt ons eten toch niet meer.’
‘Ik kan natuurlijk altijd aan de productieleiding van Heb jij ze wel alle vijf ? laten weten dat jij lid bent van De Klok, dan kunnen ze daar komen filmen’, haalt Phaedra gemeen uit. ‘Dat zal beslist mooie beelden geven. Assepoester die zingt te midden van al die armoedzaaiers!’
Yassim trekt Chelsea weg voordat er ongelukken gebeuren. ‘Het is te hopen dat de KLOK de klepel weet te hangen!’ roept Phaedra hen na en ze giert het uit. Suzan lacht met haar mee.
Ook wanneer Chelsea en Yassim verderop zitten, stopt Phaedra niet. ‘Zagen jullie dat broodje van Chelsea? Madame is zogezegd arm, maar ze heeft wel geld genoeg om een duur broodje te kopen.’
Phaedra’s aanhangers knikken verontwaardigd.
‘Al denk ik aan haar kleren te zien dat ze echt wel arm is.’ Phaedra pauzeert even. ‘De arme stakker’, laat ze er met gespeeld medelijden op volgen. ‘Ik dacht altijd dat armen uit de vuilnisbakken aten’, giechelt Suzan.
Nu Yassim en Chelsea wat verder zitten, durft zij zich ook laten gelden. Suzan is een echte meeloper. Zat ze nu bij Chelsea en Yassim aan de tafel, dan praatte ze hen naar de mond. Morticia zwijgt. Phaedra’s gedrag aanvallen is wat ze zou moeten doen, beseft ze. Alleen durft ze dat absoluut niet. Vertwijfeld bijt Morticia op haar onderlip.

‘Vroeg of laat timmer ik die grote smoel van dat rotwijf dicht’, briest Chelsea.
‘Volgens mij wilde je dat daarnet al doen’, merkt Yassim op. ‘Het was maar goed dat ik je nog kon tegenhouden.’
‘Misschien wel’, geeft Chelsea toe. ‘Zonder jou was ik ongetwijfeld in de problemen geraakt.’
‘Vanwaar dat lachje?’ vraagt Yassim.
‘Ik zie het al voor me… Phaedra bij haar volgende optreden in Heb jij ze wel alle vijf ? , met een kanjer van een blauw oog. Welke uitvlucht zou ze daarover tegen Sean Dhondt verzinnen?’
Met veel zin voor drama beeldt Chelsea een jammerende Phaedra-met-een-dik-opgezwollen-oog uit.
‘Weet je, ik hoop van harte op een blind fight tegen die bitch. Dan laat ik haar alle hoeken van het podium zien.’
‘Je bedoelt het figuurlijk, mag ik hopen?’
Chelsea knikt.
‘Wanneer weet je tegen wie je uitkomt?’ vraagt Yassim.
‘Pas op het moment zelf. Maar al staat er een scherm tussen ons, haar stem zal ik zeker herkennen.’
Chelsea buigt zich tot vlakbij Yassim.
‘Daarna, in de green room, bijt ik haar neus af. Letterlijk!’
Yassim verbaast zich over de woede die uit Chelsea opborrelt. Zelf voelt hij niet de drang om zijn problemen met geweld op te lossen. Vanuit haar verleden weet Chelsea echter verdomd goed dat vooral vuisten haar aanvallers het zwijgen kunnen opleggen.

‘We moeten het nog over zaterdag hebben’, verandert Yassim van onderwerp.
Chelsea knikt. Zaterdag wordt er de hele middag in de Ancienne Belgique te Brussel gerepeteerd voordat de wedstrijd begint. Yassim gaat mee om Chelsea te steunen. Zo kan zij zich volledig op haar act concentreren. Ze kunnen er makkelijk met het openbaar vervoer naartoe en met Yassim bij haar zal ze niet verloren lopen.
‘Komt je ma zaterdag mee?’ vraagt Yassim.
‘Nee, ze kan niet: de kleintjes.’
‘Je gaat het geweldig doen, zaterdag.’
Chelsea schenkt Yassim haar liefste glimlach. Hij regelde alles voor haar auditie, zal haar zaterdag steunen en heeft haar net behoed voor problemen op school. Als ze Phaedra het pak rammel had gegeven dat ze verdiende, dan zou ze zeker een strafstudie hebben gekregen.
‘Dank je Yassim, voor alles. Je bent geweldig! Wil je er in de toekomst voor blijven zorgen dat ik geen stommiteiten bega?’ Yassim wil niets liever.