Nederlandse Bibliotheek Dienst
‘Een goed geschreven boek dat een beklemmend beeld geeft van de gruwelen tijdens de Tweede Wereldoorlog.’
Maks
‘De trein is altijd een beetje reizen. Maar niet voor Eva Bauwens. Het boek ‘Getreinde wanhoop’ van Dirk Dobbeleers en Marc Hendrickx is bijna waar gebeurd.
Stichting Fonds voor de Letteren (Nederland)
‘De opzet van het boek is origineel, met eerst drie afzonderlijke verhalen over drie verschillende Vlaamse vrouwen, die samenkomen in hetzelfde, trieste, verhaal van de deportatietrein. De schrijnende omstandigheden van het transport zijn inmiddels bekend, maar doordat Eva, Ilse en Denise zijn ‘uitgelicht’, dringt de afschuwelijke situatie eens te meer tot de lezer door. In dat verband waardeert de lezer het verhaal van de Duitse soldaat, die langzamerhand gaat twijfelen over de waarde van zijn ‘missie’.’
Pax Christi Vlaanderen Magazine (Gio De Weerd)
Dirk Dobbeleers & Marc Hendrickx schreven dit beklijvende verhaal. Een relaas dat de ontsporing van de gruwelijke oorlog met klem beschrijft, met spanning optekent en met hoop koestert… ook al is het einde niet echt als ‘happy’ te bestempelen. Het schrijversduo houdt een ingetogen verhaal. Vrij snel krijgen we doorheen het verhaal de achtergrond van de hoofdfiguren prijsgegeven. In een ijzige thriller worden we voorgesteld aan Eva Bauwens, de dochter van verzetsstrijder Stan, Ilse Verdonckt, de dochter van verzetsstrijder Eugène en Denise Wachtermans, de moeder die haar zonen zag sneuvelen aan het oostfront en daarom van oorlogskamp veranderde.
Wat we vaak vergeten voor te stellen in verhalen is de treinreis zelf. Meestal kijken we in docu’s terug naar de verzetsacties, de martelingen in de cellen, de militaire strategieën en de uiteindelijke gaskamers. Zelden krijgen we een relaas van de vierdaagse treinreis van honger en dood, van waanzin en wanhoop. Dit jeugdboek diept op een empathische wijze deze beproeving uit de Tweede Wereldoorlog op. In mooie beschrijvingen van kortstondig geluk en hoop merk je hoe dialoog meer conflicten kan voorkomen, hoe de verbondenheid van de twee meisjes met de moederfiguur van Denise Wachtermans hen vooruit helpt om niet op te geven. Blijven vechten met de (wan)hoop op een beter leven in de toekomst is wel het leidmotief van dit luguber reisverhaal. Aanmoediging en zelfs een vleugje van humor wordt aangegrepen als krachtige wapens tegen de normvervaging die de treinrit met zich meebracht.
Uiteindelijk eindigt elk drama met een traan. De traan is des te dikker naarmate je mee kon leven met de inspanningen die de jonge mensen doorstonden om alsnog te kunnen ontsnappen aan het mechanisme van de tirannie. Hun verhaal is nog steeds interessant voor de jongeren hier in Vlaanderen. Met de meeslepende vragen van dit mooie gezelschap in de macabere omgeving van deze getreinde wanhoop, kunnen jongeren het verband met het huidige lijden van leeftijdsgenoten in conflictgebieden en -situaties beter vatten en analyseren. De opzet is alvast geslaagd voor diegenen die het jeugdboek – zoals ik – in één ruk uitgelezen hebben.