Intro
Over het boek….
Fawlty Towers? Nooit van gehoord. tot zover de grootste fabel uit de TV-geschiedenis! Iedere zichzelf respecterende TV-fan herinnert zich uiteraard deze fantastische Britse comedy-reeks. Brutaal, schokkend, soms pijnlijk realistisch, sarcastisch met een knipoog, maar bovenal gigantisch komisch, dat is Fawlty Towers in een notedop. De makers slaagden erin de beste eigenschappen van Amerikaanse humor (burlesk, visueel) perfect samen te smelten met grandiose Britse scherts (gebaseerd op geraffineerde, spitse dialogen). The Bill Cosby Show drijft op gekke bekken en rap-theater. Draai bij Blackadder de volumeknop dicht en er valt al veel minder te lachen. Fawlty Towers verenigde beide eigenschappen. The best of both worlds… Niemand betwijfelt dat deze serie een diepgaande invloed heeft gehad op een hele generatie scenarioschrijvers. Fawlty-regisseur Bob Spiers beweert zelfs boudweg dat er geen enkele sitcom-auteur rondloopt die niet de hele set video’s van het onsterfelijke feuilleton op de plank heeft staan. En heel regelmatig herbekijken die vaklui dat materiaal, omdat ze weten dat Fawlty het summum is in het genre. Die invloed is merkbaar zowel in Rowan Atkinson’s snedige en giftig vertolkte Blackadder-reeks als in de cynische science fiction-pastische Red Dwarf of de hysterische psycho-serie Absolutely Fabulous. Ook de nieuwe golf komieken Fry & Laurie, Smith & Jones en Rick Mayall draagt duidelijke sporen van Fawlty-gekte.
Toch zijn er nooit directe imitators geweest. Waarom? Omdat het origineel granietsterk en onverwoestbaar blijft, tijdloos gegrift in de marmeren triomfboog van de grote comedy, mijlenver uittorenend boven de grijze soap-humor en kermisluchten die er onderdoor sjokken.
Dit boekje beoogt een bescheiden hulde te brengen aan de serie èn aan de acteurs die er destijds in meespeelden. Wie kent niet John Cleese, grotendeels het brein achter de reeks én de man die het monster Basil Fawlty gestalte geeft? Of Manuel, de sympathieke Spaanse klungel, vertolkt door Andrew Sachs…
Maar vergeet ook Polly niet, het schuwe kamermeisje, gespeeld door Connie Booth, op dat ogenblik de echtgenote van John Cleese, en zijn grote bron van inspiratie. Last but not least is er ook nog Prunella Scales, bekende Britse TV-actrice, die zéér professioneel en met een natuurlijke flair de rol van Sybil Fawlty opvult.
We presenteren u het volledige verhaal van Fawlty Towers: voor en achter de schermen, met als extraatjes een snedig carrièreoverzicht van de vier protagonisten en een blik op de vaak verassende gevolgen en uitwassen van Fawltymania!
Zoals Basil Fawlty het zo indringend verwoordde tegenover zijn gasten: ‘I hope your stay in Fawlty Towers will be a pleasant one…’
Fragment
3. It’s a long way to Tipperary
Hou je vast aan de takken van onze schaarse bomen… maar liefst zes volle weken wordt er gewerkt aan elke bloody aflevering. In de eerste fase kribbelt het koppel Cleese/Booth losse ideetjes en stukjes scenario op grote vellen papier, met een vooropgezet plot in het achterhoofd. Daar puzzelen ze vervolgens mee tot er een coherent geheel ontstaat waar vrij eenvoudig een file rouge doorheen getrokken kan worden. Uren, dagen, weken van ups en downs volgen, van lachen en gieren, pijnlijke stiltes en pennengekauw… John klaagt dat het dringend tijd wordt dat iemand een hersenscanner uitvindt die ideeën uit je hoofd aftapt en ze rechtstreeks op papier print. Eens de plot op punt staat, schrijft het koppel de dialogen uit. “In het begin deed ik Basil en Manuel”, zegt Cleese, “terwijl Connie zich over Sybil en Polly ontfermde. Ik liet vrouwen immers geregeld lijnen zeggen waarvan Connie aanvoelde dat ze nooit uit hun mond zouden kunnen komen. Maar je leert snel bij, en al spoedig schreven we de rollen door elkaar. De uiteindelijke Basil was eigenlijk een echte mengeling van ons beiden.” John verzuipt zich als een maniak in technische details: “Ik zat me af te vragen hoeveel maal ik zou kijken naar iemand die op dat moment het woord voerde. Zou ik me twee of drie keer omdraaien, en hoe zou ik me dan omdraaien, misschien drie maal op een andere manier? Ik werd er knettergek van. Eigenlijk ben ik best wel lui, maar ik speelde de rol van Fawlty toch maar zelf, om te voorkomen dat iemand anders van mijn ideeën een boeltje zou maken.” De dialogen en bedrijven volgen elkaar in razendsnel tempo op. Een script voor een BBC-komedie loopt normaal op tot maximum vijfenzestig bladzijden. Het script van Fawlty Towers telt maar liefst honderd en vijf bladzijden per aflevering. John: “Zaak is om je ogen en oren goed open te houden. Knipper even, en je bent de draad kwijt.” John en Connie sleutelen en morrelen een maand lang aan de dialogen, tot tien versies toe, luidop reciterend tot elke zin definitief lekker aanvoelt. “En dan hoor je de huidige broodschrijvers soms klagen en zagen dat ze van hun producer de opdracht gekregen hebben om zomaar eventjes aan een, ocharme, derde versie van het scenario te beginnen. Ze hebben er geen flauw benul van hoe hard wij wel werkten aan Fawlty Towers.”
Fawltymania! – p. 30 – 31